“Adımı biliyorsun, hikâyemi değil. Gülümsememi biliyorsun, acımı değil. Kesiklerimi görüyorsun, yaramı değil. Dudaklarımı okuyabilirsin, zihnimi değil. Beni tanımıyorsun.“
- Anonim
Liderlikle ilgili kitaplarıyla ünlü yazar John Maxwell, bir seminer öncesinde otelin lobisinde oturur ve yeni tanıştığı yaşlı bir adamla sohbete başlar.
Kim olduğunu söylemez, sadece sorular sorar adama ve can kulağıyla dinler onu. Gecenin sonunda yaşlı adam şöyle der: “uzun zamandır konuştuğum en ilginç kişisin.”
“İlginç olabilmek” için tuhaf fikirlere sahip olmamız, otantik yerlerde bulunmamız, enteresan işler yapmamız ve büyüleyici insanlarla tanışıyor olmamız gerektiğini düşünürüz.
“Doğru soruları sor ve can kulağıyla dinle.”
Evet, insanlar nasihat arıyor. Kitap okuyarak, video izleyerek, uzmanları dinleyerek hayatlarını daha değerli kılacak öğeleri bulmaya çalışıyorlar. Ancak faydalı nasihatlerden daha çok arzuladığımız bir ihtiyacımız var:
“Duyulmak” ve “anlaşıldığımızı hissetmek.”
Her birimiz, içten içe dünyaya sunacağımız bir şeyler olduğuna inanırız. Ve bu doğrudur; fikirlerimizle, ürünlerimizle, hizmetlerimizle, eserlerimizle çevremizdekilerin hayatlarına değer katabiliriz.
Ama belki de insanlara sunabileceğimiz en değerli şey, duyulduklarını ve anlaşıldıklarını hissettirmektir.
İnsanları anlayabilmenin yolu da, doğru soruları sormaktan geçiyor:
“Bu insanların hikâyesi ne? Bu insanlar en çok neden acı çekiyor? Bu insanların en çok hangi yaraları sızlıyor? Bu insanlar gündelik hayatlarında en çok neleri düşünüyor?”
Yanıtları can kulağıyla dinlediğimizde artık karşımızdakiler belirsiz bir kitleden değil, tanıdıklarımızdan oluşur.
Kitlemizi tanıdığımızda eserlerimizi, ürünlerimizi, fikirlerimizi karşımızdaki insanların empati kurabileceği şekilde sunabiliriz.
Ve kendimizi doğru şekilde sunduğumuzda, doğru şekilde anlaşırız.
Bu da zaten en çok arzuladığımız şey değil mi?